…
Σε μια έκθεση ομαδική, το 2003 ή το 2004, ξεχώρισα το έργο της Λαμπρινής Μποβιάτσου (γενν. 1975), μια μορφή ζωγραφισμένη πάνω σε ένα μπρίκι απαστράπτον. Το πρόσωπο έχει υποστεί μια σχετική παραμόρφωση έτσι όπως η καλλιτέχνις είχε παγώσει τη μορφή διαμέσου της αντανάκλασής της.
Το ενδιαφέρον της για την αναπαράσταση του πραγματικού, διαμέσου της δυσκολίας της αντανάκλασης, δηλαδή της ψευδαίσθησης, εξακολουθεί να την κεντρίζει σε μια μεγάλη έκθεση έργων της στην γκαλερί του Θανάση Φρυσίρα. Η Μποβιάτσου έχει το προνόμιο, όπως και η Γιούλα Χατζηγεωργίου που φιλμάρει φτιάχνοντας το φως με τα πιάτα της κουζίνας, να δίνει την εντύπωση ότι βγάζει την εικόνα της μέσα από πολυμέσα και ειδικευμένες τεχνολογικές γνώσεις, ενώ στην πραγματικότητα παράγει διαμέσου της παρατήρησης. Μια στιγμιαία παραμόρφωση του ειδώλου στη στιλπνή επιφάνεια δίνει την αφορμή για το οικογενειακό άλμπουμ που εκθέτει.
Υπάρχει, βλέπετε, μια πορεία στην έρευνά της, η οποία ξεκίνησε από την αυτόνομη παρατήρηση, το αυτοπορτραίτο δηλαδή, πριν περάσει στο ευρύτερο περιβάλλον και από τον καμβά πριν η ύλη γίνει εξώγλυφη. Και αν η LindyaBuzioεξέλιξε την αντανάκλαση στη ζωγραφική του κεκλιμένου κτιρίου, η Μποβιάτσου προχώρησε ώστε τα χαρακτηριστικά να μεγεθύνονται και τα πρόσωπα ενίοτε να πολλαπλασιάζονται.
Η μνήμη της στιλπνής επιφάνειας οργανώνεται ως υλικό του έργου, κορνίζα ή απόσπασμα, με αποτέλεσμα στα δύο ή τα τρία πρόσωπα που έχουν δημιουργήσει οι ζωγραφισμένες αντανακλάσεις να μπαίνει και το πρόσωπο του θεατή ή το σώμα του, σε ένα είδος εν δυνάμει performance.
Ενδιαφέρουσα δουλειά, χρειάζεται, ωστόσο, αυτοπειθαρχία στις επιλογές και τις ευκολίες που γιγαντώνουν τις μορφές, με αποτέλεσμα να χάνεται η αρχική άγρια ποιητική του στόχου.
…